Eugenika je bila respektabilna naučna ideja na početku 20. veka, posebno draga tadašnjim progresivistima. Kod ideologa, njeni zastupnici bili su izravni socijalisti i branitelji Staljinovog režima, Bernard Shaw i Sidney i Beatrice Webb (koji su, sa istim eugeničkim a ne humanitarnim ciljem, među prvima zagovarali i uvođenje minimalne zarade.) Kod pravnika zastupnici eugenike bili su pragmatisti kao Oliver Wendell Holmes (pravila nisu urezana u kamen nego ih treba tumačiti s obzirom na željeni rezultat); kod političara, najpoznatiji zagovornik bio je još jedan agresivni socijal-patriota, Winston Churchill; a kod ekonomista, pogađate, John Maynard Keynes.
I ne, nije bilo takvo vreme, nisu se svi upecali na eugeniku. Recimo Keynesov savremenik Mises nije.
Šta su današnji ekvivalenti eugenike? Sve oblasti, od klimatskih i nekih zelenih politika, preko kolektivnih zdravstvenih politika do makroekonomije, gde se najnovija naučna dostignuća, makar ona bila i krajnje sumnjiva, koriste se za centralizovani društveni inženjering.
