Medjunarodni krivični sud

Džon Bolton ima zanimljiv tekst o Medjunarodnom krivičnom sudu. Tekst se bavi Libijom (i donekle SAD), ali ima nekoliko opštijih poenti:

Champions of the ICC theorize it will deter future crimes. Reality proves otherwise. The court has been operational since 2002, so the most persuasive evidence is that almost 10 years after the court's inception, Gadhafi was sufficiently unimpressed that he is doing what comes naturally for terrorists and dictators. History is full of cases where even military force or the threat of retaliation failed to deter aggression or gross criminality. If the West is not prepared to use cold steel against Gadhafi, why should he or any future barbarian worry about the ICC?

The plain if deeply unpleasant fact is that history's hard men are not deterrable by the flimsy threat of eventual prosecution. This underlines why the court itself is so otherworldly. It does not operate in a civil society of shared values and history, but in the chaotic, often brutal realm of international politics. Resorting to the ICC cannot change matters of international politics and power into matters of law.

Takodje:

A new Libyan government should be responsible for dealing with Gadhafi's atrocities. Every crime he is responsible for, from the terrorist bomb that destroyed Pan Am Flight 103 over Lockerbie, Scotland, in 1988, to his current street massacres, has been done in the name of the Libyan people. They are the ones who should judge Gadhafi, as Iraqis did with Saddam Hussein.

Gadhafi's fate will raise hard questions for any successor Libyan government. But it is entirely appropriate that it be Libyans who confront and decide such issues and bear the consequences, good and bad, of determining how to dispense justice to him. Political maturation for Libya's citizens, as for those of any country, will not come from outsiders making judgments for them, but from them making their own decisions and living with the results.

Reforme u Srbiji

Dva grafikona koji dosta govore.

Prvo, godišnje povećanje prosečne ocene za Srbiju po Transition Reportu EBRD-a, koji pokazuje "intenzitet" reformi po godinama.

Ovakav rezultat je donekle očekivan. Reforme u prvih par godina su prirodno nešto brže, jer se lakše sprovode - liberalizuješ trgovinu, ukineš ograničenja cena, doneseš Zakon o privatizaciji. Ali, kod nas je pad nakon prve dve godine dramatičan, što se bolje vidi na sledećem grafikonu. Čak, Koštuničina vlada je bila relativno reformska - poslednja godina koja bi se mogla nazvati reformskom je 2005 (kada je Srbija i dobila od Svetske banke "titulu" reformatora godine).

Dakle, na grafikonu je dato poređenje Srbije i nekih drugih zemalja u napretku u reformama u prvih deset godina tranzicije (opet prema EBRD, x-osa je broj godina od pocetka tranzicije, koji se razlikuje od zemlje do zemlje).

Sve u svemu, ne samo da zaostajemo za Češkom danas (što je naravno razumljivo), već zaostajemo i za Rumunijom 2000. godine. To je već teže objasniti, a voleo bih da čujem šta misle komentatori.

Libertarijanski renegati

Evo prave male ogledne vežbe koja demonstrira zašto je takozvani mainstream libertarijanizam deo problema a ne deo rešenja, u Americi, ali ne samo u Americi. Kad je krajem 2008 Obama pobedio na predsedničkim izorima i demokrati uvećali svoje većine u oba doma Kongresa mnogi su pričali o nadolasku nove ere, o tome da je konzervativizmu i desničarima odzvonilo, da republikanci moraju da se prilagode situaciji, da je došlo do tektonskog poremećaja koji najavljuje novu eru socijal-demokratije. Republikanci moraju da naprave "veliki šator", da bi bili u stanju da dobiju glasove nezavisnih, što znači da razvodne poruku i postanu još sličniji demokratima.

Ovo je priča koju su ponavljali ne samo New York Times i MSNBC, što je i za očekivati, nego i mnogi "konzervativci" poput Ramesha Ponurrua sa National Review (kao i njegovih ostalih drugara) David Brroksa koji je tvrdio da desničari moraju da prihvate priču o globalnom zagrevanju, Peggy Noonan koja je pisala prava ljubavna pisma Obami u kampanji i nazivala Saru Palin "kancerom" do David Fruma koji je bio užasnut time koliko su republikanci skrenuli u desno. Dve godine kasnije, republikacni su pod uticajem Tea Party skrenuli još dramatično udesno u odnosu na to što je već bilo previše za konzervativnu vašingtosnku elitu 2008, i osvojili najveću pobedu na midterm izborima posle 1938! Naravno, isti lumeni koji su u novembu 2008 predlagali da se skrene ulevo i smanji doživljaj sa free market retorikom i danas veruju da ih neko sluša, i dalje žvrljaju iste idiotizme o "velikim šatorima" po novinama i misle da mogu da arbitriraju u političkom životu.

Ali, za mene je zanimljivije nešto drugo - činjenica da su mainstream libertarijanci podržavali te lažnajke i njihovu strategiju, i napadali one koji su bili za radikalizaciju i skretanje udesno. U članku "Small tent concervatives" iz rane 2009, jedan od urednika famoznog Reason magazina se okomljuje na Rush Limbaugha i Mark Levina, radio voditelje koji u velikoj meri oblikuju ali i izražavaju šta prosečni red-state glasač misli i veruje. Oni su suviše radikalni, nesofistikovani, treba slušati David Fruma i Peggy Noonan. Rush Limbaugh i Mark Levin su problem jer zavađaju, napadaju druge konzervativce zbog nedovoljnog ideološkog zelotstva i sprečavaju da se postavi "veliki šator". Libertarijanci brane big-government neokonzervativce od ljudi koji su pripremili teren za Tea Party! Zona sumraka.

Ovo je samo jedan od primera trenda koji sam ja uočio najmanje od 2006. Napadi na "populizam" i "religiozni fundamentalizam" Crvene Amerike itd, samo su smokvin list za izdaju "libertarijanskih" lažnjaka generalno: oni zapravo nisu (samo) protiv socijalnog konzervativizma, nego su protiv slobodnog tržišta u bilo kom radikalnijem smislu (osim legalizacije vutra, amnestije za ilegalne imigrante i gej brakova). Will Wilkinson i Lindsay koji su postali otvoreni levičari samo su najradiklaniji (i najpošteniji) ali ni po čemu izuzetni; oni su samo najdalje otišli putem kojim i mnogi drugi idu, često nesvesni toga. Čak i Ron Paul koji je startovao kao dosledni paleo-libertarijanac pre mnogo decenija sada često privlači horde mladih hipi-zombija sa koledža kojima je trenutno on "najotkačenija" i "najkul" opsesija, u nedostatku Malkolm Xa ili Če Gevare. I on misli da može da napravi rezultat napuštajući paleo-filozofiju i trudeći se da pretme Obamine glasače.

Nema spasa za libertarijanizam. On je postao deo ne samo korumpirane beltway političke pot-kulture nego i mainstream intelektualnog konsenzusa o granicama dozvoljenog. Koliko su oni nepovratno posrnuli i izgubili svaki kredibilitet članak koji sam linkovao najbolje svedoči. Oni brane "kompromis" i "konsenzus" od radikalnih radio voditelja (koji zaparvo nisu radikalni, da stvar bude još gora!); štite svoje drugare sa prestoničkih koktel partija a napadaju one koji su najefiktivniji i najglasniji u mobilizaciji protiv etatizma (koliko god ne bili u stanju da stvore celovitu filozofiju slobode). Libertarijanci postaju uterivači političke korektnosti i disciplinujuća ruka establišmenta čija je glavna funkcija da polomi zube radikalizmu Tea Party pokreta i dokaže da nikakva stvarna alternativa nije moguća, a ni poželjna.

Zato ja mislim da je sa "libertarijanizmom", ne samo kao filozofijom i pokretom, nego čak i nazivom gotovo. "Stranka slobode", da se poslužim Hajekovim izrazom, mora da iskoreni tu bolest, mora da vrati filozofiju slobode njenim reakcionarnim, konzervativnim, desničarskim korenima, da oplevi i popali taj hipi korov koji je iždžigljao svuda naokolo, koji priča o "slobodi" a podržava etatizam, te lakeje moćnika koji poziraju kao adolescentski pobunjenici. Mora da se vrati manifestu koji je Murray Rothbard napisao pre više od 20 godina, i da tretira "libertarijanizam" na isti način na koji je Lenjin tretirao socijal-demokratiju, kao izdaju i služenje neprijatelju. Ako stranka slobode želi ikakav legitimitet, prvi i glavni predmet ataka mora da bude "libertarijanizam". On mora biti teorijski i praktično raskrinkan, i biva raskrinkan, kao ono što jeste - dragulj u kruni socijalizma, bezazlena, dvorska opozicija bez ideje, koncepta i strategije.

Izazivanje mržnje

Saznadoh danas da su idol jednog dela nacije i još jedna učesnica jednog od inih rijalitija na putu da budu krivično gonjeni.

Da budem iskren, meni su njihova razmišljanja, ili već kako da nazovem ono što sam imao nekoliko puta prilike čuti, jednako besmislena i kad pričaju o drugim stvarima i kada mrze Jevreje. Međutim, neke stvari mi nisu jasne:

1. Svaki bogovetni dan u medijima slušam izjave kojima se određene verske, nacionalne, seksualne, rodne i druge grupe vređaju i nikome ništa. Ako ćemo ovo dvoje na sud, ima još kandidata, ne treba baš mnogo kopati.I zašto Maji Nikolić braniti da ne voli Jevreje, pa ja svaki dan pročitam desetine izjava mržnje prema Sjedinjenim Državama i Amerikancima uopšte?

2. Da li neko misli da izjave ovog rijaliti polusveta imaju neku težinu ili još gore, da mogu proizvesti neka činjenja protiv grupe o kojoj se ružno govorilo? Da li bi sada Srbija trebala da juri po svetu svaku budalu koja govori o Srbima u lošem kontekstu i vređa nas na pasja preskakala?

3. Da li je ovo samo zato što se vređa jedna grupa koju nije uputno vređati?

Moj predlog je da umesto što se glumi histerija neko od onih koji udaraju u talambase ispriča našem narodu o jednoj Judenfrei zemlji ili barem takvom gradu, uz malo opravdanje da je ta zemlja bila okupirana. I da objasni zašto se nikada nisu pojavili oni koji bi potraživali imovinu tih ljudi.

A za novije generacije da se prijateljstvo pokazuje tako što se ne radi sve ono što se danas radi izraelskim investitorima u Beogradu. Kada bi im se pustilo da završe svoje investicije, verovatno bi samo budala mogla da ih mrzi, a glas budala nije bitan, čak ni na TV-u.