Brali borovnice bez potvrde o obučenosti

Naleteo sam na sledeću vest na sajtu novoformiranog Ministarstva prirodnih resursa, rudarstva i prostornog planiranja. Bićete veoma srećni kada shvatite da pare koje plaćate putem poreza nisu bačene, već se koriste na polzu ubogog naroda:

Na teritoriji Vlasine kontrolisani su berači borovnica, kao i otkupna mesta u opštini Crna Trava, Surdulica i Bosilegrad. U toku kontrole zatečeni su berači borovnica bez potvrde o obučenosti berača za 2012. i ranijih godina. Oni su koristili nedozvoljena sredstva za branje borovnice, grabulje koje su im oduzete. Tokom vanrednih inspekcijskih pregleda oduzeto je 55 grabulja, a biće podneto 25 zahteva za pokretanje prekršajnog postupka, od čega će dva zahteva za pokretanje prekršajnog postupka biti podneta protiv DOO „Frigo -grand" Belanovica i DOO „Fungo - jug" Čukljenik, Leskovac.

Inspekcijski pregledi obavljeni su uz prisustvo policije i čuvarske službe PIO Vlasina.

Ne razumem mnogo toga u ovoj vesti....

1. Potrebna je potvrda o obučenosti da bi mogao da bereš borovnice??? Ja ih brao jednog leta na Kopaoniku, išlo mi je super bez ikakve obuke. Mora da sam prirodno talentovan za branje.

2. Shvatam da se grabuljama mnogo brže bere, ali mi nije jasno zašto uopšte čuvaju te borovnice? To raste u divljini, na padinama, nemamo valjda državno preduzeće koje se bavi pravljenjem džema i slatkog od borovnice, pa se ovo smatra krađom? Pobogu, propale bi da ih nisu oni ubrali, pustite bre ljude na miru.

3. Prisustvo policije??? Pa nisu ovo dileri droge, nisu švercovali heroin, nego BRALI BOROVNICE.

Slobodno tržište ponovo jaše

Tyler Cowen, profesor na GMU, direktor free market Mercatus centra, rado viđen gost na Cato institutu, kolumnista New York Timesa, vatreni sledbenik Milton Friedmana u ekonomskoj teoriji (jesam li propustio nešto?) piše sledeću ljubavnu odu ideji državnih subvencija svemu i svačemu a posebno ekonomskoj "nauci":

In general I am sympathetic to government funding for science, but I’d like to tack on a few points to these arguments in particular.

Is there possibly a higher external benefit to directing the attention of economists to teaching or community service rather than research?  Somehow this argument ends up underplayed when economists discuss subsidies.  Or how about subsidies for economics bloggers?  Presumably there is lots of good economics research which remains underpublicized and underutilized.  Isn’t that often the relevant choke point, not lack of new research ideas and findings?

I find it easy to believe the subsidies for economists would bring higher returns than the worst uses of federal funds.  But surely larger subsidies for economists are not the highest return projects before us.  Isn’t it worth listing which projects would be even better than subsidies for economists (or at least acknowledging that they exist)?  How about reporting “Subsidies for economists are better than farm subsidies, but not as good as medical R&D subsidies or 347 other uses of the funds”?  Presumably the goal is to bring about the best outcome possible, not just to advocate further subsidies for economists, right?  Right?  Right?  After all, that is what the economic method is all about.
Right?

A ceo post je reakcija na tekst dvojice takođe neviđenih šampiona slobodnog tržišta iz Čikaga Garry Beckera i Jamesa Heckmana koji se bune što federalna vlada smanjuje subvencije za nauku, a najviše za ekonomiju. Ako vam nije muka pročitajte. Evo karakterističnog citata:

There have also been gains as the result of federal support of the social and behavioral sciences, specifically economic research. Yet recent actions by Congress have threatened to restrict funding for basic research that focuses on economics. We believe such actions are misplaced, and would have long-term adverse effects on the economy and public health. Nonpartisan, peer-reviewed social and behavioral research is crucial in providing factual guidance to both the private and public sectors.

Shvatate? Ako vlada smanji dotok para ekonomistima, celo društvo ima da potone u mrak neznanja i gluposti. Ko bi nam pružao "guidance" u životu, da nema federalne vlade i njenih dobro plaćenih "eksperata"? Zamislite kakav haos bi nastao u monetarnoj sferi ako bismo smanjili subvencije ekonomistima koji to proučavaju. Ne bismo imali pojma šta se desilo 2008 niti kako to da sprečimo ubuduće. Bogu hvala da je vlada ulagala u tu oblast dovoljno do sada, pa smo se nekako izvukli. Hoćete da to izgubimo? Na šta bi ličio svet bez dobro plaćenih Fedovih centralno-planskih ekserata koiji kreiraju sve vrste sofistikovanih modela poslovnog ciklusa koji nas štite od istih? Jel biste vi mogli da živite u takvom svetu? Ja ne bih, bogami. Ili zamislite kad bi se smanjile subvencije laboratorijskom istraživanju reakcija ljudi u okviru bihevioralne ekonomije, stepena ljudske racionalnosti i iracionalnosti. Kako bismo onda optimalno regulisali sva moguća tržišta, od finansijskog do osiguranja, u cilju smanjenja negativnih efekata ljudske gluposti, ako nam nauka ne pruži sve detaljne analize ljudske gluposti? Ili kad bi nam uopšte moglo pasti na pamet, nama ne-ekspertima, da keš subvencije pojedincima i porodicama dugoročno stvaraju negativne efekte na radnu etiku, ako bismo sada ukinuli ili defundirali izdašne vladine programe više decenijskih istraživanja ovog problema? Ili ne daj Bože, pu-pu, daleko bilo, da se ukinu stotine miliona dotacija za analize efekata klimatskih promena na ponašanje veverica i rakuna, i slične cutting-edge istraživačke programe zaštite okoline? O tome ne smem ni da razmišljam.

A ako vam se moji argumenti ne sviđaju, vi ste zatucani srednjovekovni mrzitelj progresa, dinosaurus i sledbenik Rotbardovog kulta koji hoće samo da ekskomunicira jeretike.

Ko je smislio individualni mandat?

Tekuća praksa među američkim konzervativcima je da se osuđuje Obamacare i njegov zloglasni individualni mandat za kupovinu zdravstvenog osiguranja kao najgori atak na slobodu pojedinca od Džingis kana naovamo.

Naravno, istina je kao što znamo da su individualni mandat smislili ljudi iz konzervativne Heritage fondacije tokom 1990ih kao "free market alternativu" planovima Hilari Klinton, i da su koncept mandata podržavali svesrdno republikanski političari, na čelu sa Njut Gingričom. Obamin protivkandidat na sledećim izborima Mitt Romney je kao guverner Masačusetsa uveo identičan sistem sa individualnim mandatom, i svoj model reklamirao godinama kao recept za federalnu vladu kako da i ona reši problem rastućih troškova zdravstvenog osiguranja. Još koliko 2009 je pozivao Obamu da kopira njega. Što je ovaj i učinio, dovodeći Romnijeve glavne savetnike, kreatore Romnikera, da naprave njemu federalnu verziju iste stvari. Lično ne mogu da sačekam predsedničku debatu u kojoj će Romni da obećava kako će kao predsednik da ukine Obamacare i uvede neku "free market alternativu".

Ali, stvar zapravo stoji još gore od ovoga. Izgleda, naime, da pravi tvorac individualnog mandata nije Heritage fondacija nego Milton Friedman glavom i bradom, a da je tu ideju podržavao i Ronald Reagan ranih 1980ih.

Naravno da će fan klub Miltona Friedmana (90% vas koji ovo čitate) odmah, predvidivo, uzeti da dokazuje da Friedman nije hteo da nacionalizuje zdravstvo kao Obama i da je on smislio mandat kao "praktično" i kompromisno rešenje  u tom trenutku, i da samo izopačeni ekstremista kao ja može da poredi Friedmana sa Obamom itd, itd.

Ali, razmilite: koji put u poslednjih nekoliko meseci ili godina čujete od nekog levičara kako je on sledbenik Miltona Friedmana, i poziva se na ovo ili ono "praktično" i "kompromisno" rešenje koje je Friedman predložio? Ili čak polažu pravo na njegovo nasleđe, poput Krugmana, De Longa i sličnih kejnzijanaca? Nije li malo problematično da vašeg glavnog ideologa levičari non stop uzimaju kao autoriteta, i citiraju? U tekstu koji sam linkovao gore, naslovljenom "Hvala Milton Fridmane" jedan levičarski pisac na Salon-u kaže:

Milton Friedman took for granted the legitimacy of the welfare state, in both of its forms — means-tested public assistance for the poor and universal, middle-class social insurance. He believed it was utopian for his fellow libertarians to propose abolishing public assistance and middle-class social insurance programs outright.

He undercut any principled opposition by the right to the expansion of the welfare state. And he inadvertently strengthened the case for the existing system of welfare and social insurance by devising elaborate alternatives that proved to be deeply unpopular with the American people.
The lasting legacy of the famous University of Chicago economist in the realm of public policy is his design for an alternative welfare state that could be embraced by libertarians and conservatives. (For his part, Friedman described himself as a “classical liberal.”)

The ultra-libertarians are right. Milton Friedman engaged in unilateral intellectual surrender to the supporters of a large, generous modern welfare state. He accepted the legitimacy of a welfare state in principle, and merely sought to substitute other government programs, with limited choice among certified government contractors, for existing government monopolies.

.

Potpuno je jasno da ovde nije pitanje Friedmana ni bilo koje druge ličnosti, nego principa: da li je moguće održati i ojačati politički pokret sa ambicijom da se obraća mislećim i idealistički nastrojenim ljudima, čiji glavni zastupnik, nemilice promovisan i kanonizovan, zapravo predstavlja kamen o vratu, rudnik citata i ideja za protivničku stranu? Da li vam se, braćo i sestre libertairjanci, zaista toliko dopada perverzna igra natezanja sa socijalistima i kejnzijancima oko toga čiji je Milton Friedman i ko ima više prava da se poziva na njega? Kao što je Ejn Rend jednom s pravom rekla, ako kapitalizam propadne biće to zato što nikad nije imao kompetentne zagovornike. Jedna od velikih misterija za mene je zašto veliki broj ljudi koji vole slobodu i koji su idealisti nisu u stanju da shvate ovu prostu i jednostavnu istinu.