Shelby Steele o Obami

U predvečerje verovatnog izbornog debakla demokrata sledećeg utorka, gde će republikanci sigurno osvojiti Kongres i verovatno prići opasno blizu većine i u Senatu, Shelby Steale, uz Thomasa Sowella i Waltera Williamsa najpronicljiviji analitičar "crne Amerike" daje po mom sudu najbolje objašnjenje Obame koje je do sada napisano:

There is an "otherness" about Mr. Obama, the sense that he is somehow not truly American. "Birthers" doubt that he was born on American soil. Others believe that he is secretly a Muslim, or in quiet simpatico with his old friends, Rev. Jeremiah Wright and Bill Ayers, now icons of American radicalism.

But Barack Obama is not an "other" so much as he is a child of the 1960s. His coming of age paralleled exactly the unfolding of a new "counterculture" American identity. And this new American identity—and the post-1960s liberalism it spawned—is grounded in a remarkable irony: bad faith in America as virtue itself, bad faith in the classic American identity of constitutional freedom and capitalism as the way to a better America. So Mr. Obama is very definitely an American, and he has a broad American constituency. He is simply the first president we have seen grounded in this counterculture American identity. When he bows to foreign leaders, he is not displaying "otherness" but the counterculture Americanism of honorable self-effacement in which America acknowledges its own capacity for evil as prelude to engagement.

Upravo to je moja teza od samog početka. Obama je prosto konvencionalni koledž-liberal, prvi američki predsednik vaspitan i školovan u kontrakulturi 1960ih, prvi koji je učio marksizam u školi od 6 do 26 godine, prvi za koga je vera u marksitističke, feminističke, "antikolonijalne" i druge slične budalaštine i njihovo javno propovedanje bila stvar konformizma i napredovanja u "sistemu". Američkom sistemu, ne nekom "stranom". Ignoranti popu Njut Gingriča misle da su Obamin "antikolonijalizam" i prezir prema Americi posledica njegovog kenijskog porekla (otac mu je bio Kenijac). Ali, antikolonijalizam i antiamerikanizam su dogme akademskog establišmenta u kome je Obama vaspitan i u kome je živeo pre svoje političke karijere. Ne postoji taj kenijski nacionalista koji se može meriti sa razmaženim detetom viših klasa u Americi u mržnji na samu Ameriku i kapitalizam.

Obamino prijateljstvo sa Bil Ejersom, bivšim komunističkim teroristom je bilo karakterisano kao neki poseban problem Obaminog karaktera i njegove "zle prirode". Ali, isti Ejers je uvaženi profesor Univerziteta Ilinois i "obrazovni reformator", dočekivan sa ovacijama na koledžima, među studentima i profesorima. On je heroj u svetu u kome Obama živi. I taj svet je Amerika. Zašto je Obamino uvažavanje Ejersa problem a ceo sistem koji Ejersu omogućava da bude cenjen nije?

Ne, naravno da je problem u sistemu, ne u Obami. Zato i mislim da je moja definicija koju Steele substantivira možda najkoncizniji opis Obamine ideologije i njegovog političkog "habitusa" - on je jedan prosečni, standardni, konvencionalni američki liberal sa koledža. Ne, neki "musulman" poslat sa strane da uništi Ameriku. (I) on je Amerika, tj njen reprezent. Tužna, dekadentna, kolektivistička, socijalistička Amerika, ali Amerika.

Demokratizacija

Pokušavam da pronađem vremensku seriju koja bi pokazala kretanje broja ljudi koji žive u demokratskim društvima i ne mogu da nađem. Našao sam dve druge stvari, koje će vam možda biti zanimljive.

Prvo, našao sam kretanje broja država koje su kategorisane kao demokratija, anokratija i autokratija. Grafikon je malo sumnjiv, jer se broj zemalja dramatično promenio tokom dvadesetog veka. Tako je recimo brzi uspon crvene linije od 1950. do 1975. verovatno posledica dekolonizacije, kada je stvoreno dosta diktatura. Sa druge strane, brzi pad crvene linije negde od 1975. godine nesumnjivo pozitivna stvar. Ali, kao što rekoh, ovde se radi o broju država, a ne o stanovništvu.

Drugo, našao sam istraživanje Economist Intelligence Unita iz 2008. po kojem 49,9% ljudi živi u iole demokratskim državama, dok 50,1% živi u autoritarnim i hibridnim režimima. Problem je što je EIU počeo sa tim istraživanjem tek 2006, tako da nema istorijskih podataka.

Vezivanje prosečne penzije za prosečnu platu

Jedan od zahteva sindikalaca je da se u zakon o PIO unese odredba po kojoj prosečna penzija ne može da padne ispod 60% prosečne plate. To je loše. Zašto?

Zato što "prosečna penzija" ne znači ništa - to je uprosečavanje baba i žaba. Evo jednog primera.

Pretpostavimo da postoje samo 3 penzionera - Pera, Mika i Živka. Pera je 40 godina radio za prosečnu platu, a danas ima penziju 30.000 dinara, Mika je radio 20 godina, posle se povredio i sada je invalid, ima penziju 16.000 dinara, a Živka je radila 15 godina, onda se dobro udala, rodila dvoje dece i čekala starosnu penziju. Taj dan je došao i danas ima penziju 8.000 dinara. Prosečna penzija je dakle 18.000 dinara, a pretpostavimo i da je prosečna plata u Srbiji 30.000 dinara, što nam daje "minimalno dozvoljeno" učešće prosečne penzije u prosečnoj plati od 60%.

Onda jednog dana umre Pera. Efekat je da prosečna penzija pada na svega 12.000 dinara. Sindikati se bune i kažu kako penzioneri gladuju, iako NIKO nije išta gladniji nego što je bio do juče. Efekat zakonske odredbe da prosečna penzija ne sme da padne ispod 60% prosečne plate je da se penzije moraju povećati za punih 50% kako bi se prosek održao na 18.000 dinara. Sa druge strane, da je umesto Pere umrla Živka, prosečna penzija bi bila visokih 23.000 dinara, odnosno čak 77% prosečne plate, a sindikati bi bili srećni i zadovoljni.

Skrećem pažnju i da Pera koji je celog života imao prosečnu platu, u ovom primeru ima penziju koja je jednaka prosečnoj plati, što znači da je sistem veoma, veoma, velikodušan, koliki god da je odnos prosečne penzije i prosečne plate.