2010. godine ceo svet se pokajao zbog odluke o priznanju Kosova. SAD i EU, kao i mnoge zemlje širom sveta posle su izvinjenje Srbiji zbog onoga što su učinili u momentu kratkovidog sagledavanja situacije na Kosovu. Potvrđeno je da je Kosovo neotuđivi deo Srbije i Albanci su prihvatili Srbiju kao svoju državu.
Šta bi čekalo Srbiju ako „istina“ i „poštovanje međunarodnog prava“ konačno pobede i Kosovo ostane deo Srbije.
Albanci koji čine petinu stanovništva Srbije imali bi najmanje 40 poslanika u parlamentu Srbije, sa tendencijom uvećavanja. Konsekventno, nijedna buduća vlada Srbije ne bi se mogla sastaviti bez partija i lica koja se u Srbiji nazivaju teroristima i ratnim zločincima. Međutim, tu nije kraj neugodnostima za prosečnog ksenofibičnog glasača – albanska grupacija bi po pravilu davala ili ministra finansija ili ministra odbrane, budući da su to funkcije o kojima bi se moralo odlučivati na nivou Srbije. Ako bi Kosovo imalo isključive ingerencije u svim oblastima i ne bi bilo tela Srbije u kojima bi bili sedili predstavnici Albanaca, onda bi Kosovo po svemu bilo nezavisno.
Kada je reč o Vojsci Srbije, moguće su dve opcije – jedna da se naslednik OVK, KZK prizna za deo srpskog sistema odbrane i da se sa njim tesno sarađuje, uz mogućnost uspostavljanja zajedničke komande ili da se sačini jedinstvena vojska u kojoj bi vrlo verovatno gotovo trećina vojnika bili Albanci.
Albanci koji čine 20% stanovništva morali bi dobiti i status konstitutivnog naroda sa proporcionalnom zastupljenošću u svim organima Srbije koji imaju ingerencije na Kosovu. Ovo podrazumeva i jezičku ravnopravnost, pa bi na teritoriji Srbije albanski morao biti službeni jezik.
Kosovo kao najnerazvijeniji deo Srbije dobijalo bi najviše sredstava namenjenih razvoju nerazvijenih regija. To praktično znači da bi se novac iz Beograda i drugih razvijenih mesta u Srbiji više prelivao ka Kosovu, a ne kao do sada u neke opštine u istočnoj i južnoj Srbiji.
Srbija bi bila obavezna i da nadoknadi štetu koju je načinila svojim građanima 1999. godine i da obešteti porodice žrtava. Naravno, ovo je verovatno čeka u svakom slučaju.
Ako je Kosovo deo Srbije, Albanci ne bi imali ikakve smetnje da kupuju zemlju i druge nekretnine širom Srbije i da se slobodno naseljavaju. To znači da bi u budućnost, područja uz granicu sa Kosovom uskoro imala bitno drugačiju etničku sliku.
Srbija bi sporije ušla u EU, jer bi trebalo mnogo vremena da se Kosovo pripremi za buduće članstvo u EU. U ovom momentu na Kosovu ne funkcioniše najveći deo institucija koje postoje u evropskim zemljama.
Problemi sa ulaskom na „belu šengensku listu“ bi ostali, jer je dobar deo dosadašnjih problema Srbije uzrokovan činjenicom na Albanci sa Kosova imaju srpske pasoše i da se smatraju građanima Srbije.
Ovo je samo malo deo problema koji bio očekivali Srbiju ukoliko „istina pobedi“. Za birače koji ne dele ljude na Srbe i Albance dobar deo navedenih problema ne bi bio problem, ali nažalost oni kod oba naroda danas čine mali procenat.
