Rat i mir

Kad neko kaže da je za "mir i saradnju među narodima", odmah možete biti sigurni da je taj za kolektivizam, socijalizam i svetsku vladu, i smatra rat najboljim oruđem ostvarenja kolektivističkih ciljeva.

Karnegijeva fondacija za međunarodni mir je jedna od tih organizacija na čijem zvaničnom sajtu piše da je njen cilj "promocija saradnje među narodima i aktivnog angažmana SAD u inostranstvu". Sličnu agendu imaju i mnoge druge američke fondacije poput Rokfelerove ili Fordove.

Međutim, u jeku makartizma u Americi 1953, obrazovana je kongresna komisija koji je trebalo da istraži delovanje velikih neprofitnih fondacija, njihov uticaj na američku politiku i promene u sistemu obrazovanja. Pod rukovodstvom Carol Reece, i operativnim upravljanjem Normana Doda Komisija je došla do zapanjujućih zaključaka: neprofitne fondacije služe kao oruđa nametanja kolektivizma američkom narodu i postepenog preoblikovanja političkog i ekonomskog sistema od ustavnog poretka ka socijalizmu.

Priča o Karnegijevoj fondaciji je posebno šokantna i pokazuje posebno jasno suštinsku vezu između socijalizma i rata. Iz zapisnika Komisije Reecove sačinjenih na osnovu internih dokumenata same Fondacije se vidi da ova organizacija za "međunarodni mir" od osnivanja 1908 pa do 1914 godine nije radila ništa drugo do pokušavala da ugura Ameriku u neki rat kao sredstvo transformacije američkog društva ka kolektivizmu. Šefovi ove fondacije su u svojim brojnim diskusijama došli do zaključka da nema efikasnijeg načina da se celokupan socijalni život i politički sistem jedne nacije preoblikuju ka kolektivizmu od rata. U jeku I Svetskog rata Karnegijeva fondacija šalje šokantni telegram predsedniku Vilsonu u kome od njega traži da se rat ne "završi prebrzo", a da proces prelaska na kolektivizam ne bude obavljen. Zanimljivo je primetiti da je većina progresivnih intelektualaca prve polovine XX veka aktivno učestovala u ovom poduhvatu promene intelektualne i političke paradigme u Americi, od tradicionalnog individualizma i liberalizma ka kolektivizmu i zapravo fašizmu. Vilijem Džejms, osnivač pragmatizma, pisao je podržavajući ceo pokret da je "Americi potreban moralni ekvivalent rata", dakle kolektivistička mobilizacija i brainwashing kakvi su mogući samo u ratu. Džejms Djui, njegov sledbenik i veliki "reformator obrazovanja" pisao je o tome kako je sa individualizmom završeno i kako dolazi vreme da socijalni inženjeri upravljaju celokupnim društvom, gde će pojedinac morati da se utopi u kolektivni um.

Posle I svetskog rata fondacije su glavninu energije usmerile na konsolidaciju kolektivizma osnaženog ratom, kroz "reformu" obrazovanja, gde je poseban akcenat bio stavljen na formiranje nove istoriografske škole koja će učiti da je celokupna prethodna istorija Amerike bila pogrešna, i da propoveda "progresivno" viđenje te istorije. Današnje Udruženje istoričara Amerike je nastalo posle I svetskog rata od jezgra od 20 mladih "progresivaca" koji su bili finansirani i postavljeni na vodeća mesta na Univerzitetima od strane Karnegiejve i Gugenhajmove fondacije. Ovo je urađeno pošto su svi ostali tadašnji istoričari odbili ponudu da učestvuju u ponovnom pisanju istorije Amerike u ključu kolektivizma. Posle 20 ili 30 godina niko osim kolektivista nije ni preostao na većini univerziteta. Karnegijeva fondacija je uložila 400 000$ u rad koji je kulminirao pisanjem sedmotomne studije američke istorije, čija se suština, sažeta u sedmom tomu, ogleda u tvrđenju da "budućnost pripada kolektivizmu, administriranom sa karakterističnom američkom efikasnošću".

Norman Dodd, šef osoblja Komisije Reecove, svedoči o neverovatnom susretu u Njujorku sa šefom Fordove fondacije koja dodatno pokazuje do koje mere su američke fondacije bile i ostale posvećene promociji kolektivizma i socijalizma. Čuvši da Kongres istražuje njihovo delovanje, šef Fordove fondacije Gaither je pozvao Dodad u svoju centralu u Njujorku. Evo kako se Norman Dodd seća tog razgovora: "Rowan Gaither was, at that time, president of the Ford Foundation. Mr. Gaither had sent for me when I found it convenient to be in New York, asked me to call upon him at his office, which I did. Upon arrival, after a few amenities, Mr. Gaither said: “Mr. Dodd, we've asked you to come up here today because we thought that possibly, off the record, you would tell us why the Congress is interested in the activities of foundations such as ourselves?” Before I could think of how I would reply to that statement, Mr. Gaither then went on voluntarily and said:
“Mr. Dodd, all of us who have a hand in the making of policies here have had experience either with the OSS during the war or the European Economic Administration after the war. We've had experience operating under directives, and these directives emanate and did emanate from the White House. Now, we still operate under just such directives. Would you like to know what the substance of these directives is?”
I said, “Mr. Gaither, I’d like very much to know,” whereupon he made this statement to me: “Mr. Dodd, we are here operate in response to similar directives, the substance of which is that we shall use our grant-making power so to alter life in the United States that it can be comfortably merged with the Soviet Union.”