Pages

04 July 2008

Dan nezavisnosti

Danas je jedan od najvažnijih datuma u modernoj istoriji - američki Dan nezavisnosti. Na taj dan 1776 godine u Filadelfiji je usvojena Deklaracija nezavisnosti u zgradi zvanoj Independence Hall u Filadelfiji, a 8 jula je sa obližnjeg Liberty Bell građanstvo Filadelfije pozvano na javno čitanje Deklaracije nezavisnosti. To se dogodilo u jeku američkog rata za nezavisnost i predstavlja zapravo simbol ne samo američke nezavisnosti, već i tipa političkog uređenja i filozofskih vrednosti na kojima je to uređenje zasnovano, a to je liberalni konstitucionalizam i filozofija slobode pojedinca.

Ne može se prenaglasiti značaj Deklaracije nezavisnosti za američku i svetsku istoriju. Među filozofima, najčešće se kao epohalno važna stvar, i kao najbolji izraz rečenog liberalnog karaktera američkog uređenja, uzima sledeći, početni deo Deklaracije:"We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creator with certain unalienable Rights, that among these are Life, Liberty and the pursuit of Happiness." To svakako jeste jedan od najvažnijih trenutaka u istoriji - jedna nacija biva utemeljena na ideji neotuđivih prava POJEDINCA na život, slobodu i TRAGANJE za srećom (ne na sreću samu).

Ja spadam u one filozofe koji jako vole jedan drugi odeljak iz Deklaracije, koji pokazuje do koje mere su američki Očevi utemeljivači bili deca britanskog političkog iskustva i ideja klasičnog liberalizma, i koliko je površna i pogrešna analogija koja se često pravi između Američke i Francuske revolucije: "Prudence, indeed, will dictate that Governments long established should not be changed for light and transient causes; and accordingly all experience hath shewn that mankind are more disposed to suffer, while evils are sufferable than to right themselves by abolishing the forms to which they are accustomed. But when a long train of abuses and usurpations, pursuing invariably the same Object evinces a design to reduce them under absolute Despotism, it is their right, it is their duty, to throw off such Government, and to provide new Guards for their future security. — Such has been the patient sufferance of these Colonies; and such is now the necessity which constrains them to alter their former Systems of Government ". Dakle, pravo na revoluciju za američke Očeve utemeljivače nije pravo da se stvara novi svet u ime neke filozofske utopije, već samo nužni, neželjeni korak da se ukloni uzurpacija i tiranija i uspostavi nova vlada koja će bolje štititi ono što je bio zadatak stare - život, slobodu i pravo na traganje za srećom svojih podanika/građana. Oni znaju da ni jedna revolucija nije dobra i da se bilo koja sme preduzeti samo u krajnjoj nuždi. Koliko je to samo različito od deliričnog obećanja Novog Sveta I Novog Čoveka francuskih Jakobinaca. Osnivači Amerike su bili pod snažnim uticajem Lokove filozofije, škotskih prosvetitelja, Hačinsona, Takera, Fergusona, zatim rimskih republikanaca i liberala, Cicerona i Tit Livija, i iznad svega pod vrlo snažnim uticajem engleske Slavne Revolucije iz 1688 i Bill of Rights kao krune te revolucije iz 1689. Nije preterano reći da je za njih Revolucija bila neželjeni i iznuđeni način Restauracije starog poretka i vrednosti na kojima je utemeljen. Jedina novost je republikanizam (ali rimskog tipa, ne francuskog revolucionarnog), jer su zloupotrebe Kralja Džordža Amerikance ubedile da tragaju sa novom formom izvršne vlasti namesto monarhijske, i ideja da se ono što je u britanskoj tradiciji common law, nepisani zakon, ovde striktno zapiše u obliku Ustava, da bi se sprečile moguće zloupotrebe koje su se tako dramtaično pokazale u praksi Kralja Džordža. Ali, kad pogledate sadržaj američkog Ustava, videćete da je njegova jedina funkcija ne da "popravlja svet" već da samo obezbedi čvršće i pouzdanije garancije tradicionalnih engleskih sloboda.

Hegel je napisao jednom da je za stvar slobode dovoljno to što u sećanju ljudi može da ostane živi ideja slobode, čak i da je ceo svet pod tiranijom, jer će se nekad, neki ljudi pozvati na tu ideju i u njeno ime podići revoluciju ili reformu koja će doneti slobodu svima (zanemarite to što sam Hegel nije neki autoritet za pozivanje u ovom kontekstu). Isto tako, Amerika može biti uništena, ali ideja slobode pojedinca će ostati da živi u kolektivnom sećanju ljudi. Štaviše, to nije samo neka apstraktna ideja, već moćno siboličko, skoro religiozno, značenje nekoliko istorijskih dokumenata, ponajpre Deklaracije nezavisnosti, i više od dva veka na njima zasnovane prakse, koji pokazuju da je sloboda moguća i kao politička i životna činjenica, a ne kao samo apstraktna teorija.

To je razlog zašto ja dogmatski smatram da je anti-amerikanizam (dakle, ne samo ova ili ona primedba na trenutnu američku spoljnu ili unutrašnju politiku, već generalna antipatija prema Americi kao tipu društva i civilizacije) ravan mržnji prema slobodi.
Iz istog razloga smatram 4. juli kapitalnim istorijskim datumom i za svakog na ovom svetu ko veruje u slobodu pojedinca, a sam nije Amerikanac.

4 comments:

Gavrilo said...

Браво, Иване!

Igor said...

Steta sto nema engleske verzije ovog posta pa da ga pokazem nekim "nezadovoljnim" Amerima ovde:)
Divan post.

Lazar Antonić said...

Ivan se ogradio od the pursuit of happiness rekavši da to ne znači pravo na sreću. To je podvukao jer se danas američki liberali (levičari) pozivaju na pravo na sreću kao što je zapisano u Deklaraciji. To pravo, po njima, opravdava mnoge besmislene redistributivne i regulativne programe koje američka vlada koristi. Na primer veće oporezivanje bogatih, pay as you go penzije, kao argument za uvođenje državnog zdravstvenog osiguranja i slično.

Lok pominje da su neotuđiva prava pravo na život, slobodu i imovinu. Toga se držao i Thomas Jefferson ali je property promenio u pursuit of happiness. Libertarijanci danas sa pravom veruju da se pursuit of happiness ustvari odnosi na imovinu. Odnosno, da ne bi bilo moguće da neko traga za srećom ako nema prava da raspolaže sa plodovima svoga rada kako želi. Da prodaje i kupuje bez ograničenja.

Gotovo semantička izmena a toliko različitih tumačenja. Stvarno lep post Ivane. Uživajte u vatrometu večeras :)

Ivan Jankovic said...

U George Masonovoj Virdzinijskoj Dekalraciji prava koja je u velikoj meri uticala na ovu glavnu Deklaraciju stoji direktno ta lokovska formula koju je Lazar spomenuo, "zivot, sloboda i vlasnistvo". Ali, ni ova druga Dzefersonova formulacija nista ne menja na stvari. Njima je u to vreme bilo toliko samorazumljivo da "pursuit of happiness" moze da znaci samo traganje za srecom bez ikakvih garancija ili drzavne pomoci, da to niko nije dovodio u pitanje. Sam Dzeferson je kasnije, ako predsednik, dva puta stavio veto na zakone kojima se predvidja federalno finansiranje brana i odbrane od poplava! Investicije u ono sto bismo mi zzvali "infrastrukturom" on je smatrao protivustavnim. Tesko da bi takav covek smatrao redistribuciju, drzavni penzioni sistem ili progresivne poreze zamislivim, a nekmoli spojivim sa formulom "pursuit of happinesss".