Andy McCarthy je jedini autor koga ja čitam na National Review, konzervativnom američkom časopisu koji se poslednjih godina pretvorio u propagandni megafon republikanske partijske vrhuške iz Vašingotna. Ovde je najbolja analiza skorašnjih izbora koju sam imao prilike da čitam. Evo karakterističnog izvoda:
Somehow, Romney managed to pull nearly 2 million fewer votes than John McCain, one of the weakest Republican nominees ever, and one who ran in a cycle when the party had sunk to historic depths of unpopularity. How to explain that?
The brute fact is: There are many people in the country who believe it makes no difference which party wins these elections. Obama Democrats are the hard Left, but Washington’s Republican establishment is progressive, not conservative. This has solidified statism as the bipartisan mainstream. Republicans may want to run Leviathan — many are actually perfectly happy in the minority — but they have no real interest in dismantling Leviathan. They are simply not about transferring power out of Washington, not in a material way.
As the 2012 campaign elucidated, the GOP wants to be seen as the party of preserving the unsustainable welfare state. When it comes to defense spending, they are just as irresponsible as Democrats in eschewing adult choices. Yes, Democrats are reckless in refusing to acknowledge the suicidal costs of their cradle-to-grave nanny state, but the Republican campaign called for enlarging a military our current spending on which dwarfs the combined defense budgets of the next several highest-spending nations. When was the last time you heard a Republican explain what departments and entitlements he’d slash to pay for that? In fact, when did the GOP last explain how a country that is in a $16 trillion debt hole could afford to enlarge anything besides its loan payments?
3 comments:
@Ivan Janković
Ivane, ja se potpuno slažem i s McCarthy-jem i s vama, i po pitanju poraza GOP, odnosno potreba jasnog ideološkog profilisanja i odbacivanja socijalne države i glomazne etatističke birokratije, i po pitanju toga da na sajtu The National Review ima malo toga osim članaka ovog čoveka što vredi čitati (ja rado i redovno čitam i Steyn-a, ali ne toliko zbog ideja, koje se kreću u okviru zdravorazumskog desnog mejnstrima, koliko zato što je izuzetno vešt pisac i izuzetno zabavan, što vama kao poznatom ideološkom puristi verovatno ne znači mnogo :) ), ali što zaboga prekrstiste čoveka u nekakvog "McCharty-ja", i to ne samo u naslovu, što bi se moglo tumačiti kao slučajna greška, i preskočiti cepidlačenje, već i u tekstu?
Ispravljena pravospisna greska. :)
Sto se tice Steyna njega i ja cesto citam i to upravo zato sto je zabavan i duhovit i dobar stilista, iako je u smislu ideja vrlo ogranicen. Recimo, njegovo ismevanje Hockey Stick Manna je bilo urnebesno.
Ali, ne znam sta vam ono znaci za moj "ideoloski purizam"; da samo kompromiseri i srednjelinijasi mogu imati izostren sluh za dobar stil i estetiku? :)
@Ivan Janković
Mon ami , bog da me sačuva od toga da baš vama, koji ste, rekao bih, ponajviše "čvaknuti Muzom" na ovom cenjenom blogu, :)) odričem "izoštren sluh za dobar stil i estetiku", pu-pu-pu, pomenulo se, ne povratilo se :) - ja sam, u svom ćiftinskom, pešačkom srednjelinijaštvu, :) naprotiv, u suštini implicitno lamentirao nad činjenicom da sverazorni plamen reformsko-libertarijanskog elana, :) izgleda pomalo kvari negdašnjeg rasnog fadistu i sevdaliju, :) ali drago mi je da, očigledno, nisam u pravu :)) Zli jezici, pak, iznose i suparničku teoriju po kojoj siroti, stari Speaker, kao posledica nekolicine faktora od kojih je najvažniji bio međunarodni dan upale pluća, :) juče nije ispunio svoju "žrtvenu kvotu", a vi ste se tu našli samo kao ubogi kolateral jednog takvog neodrživog stanja, :) ali mi, naravno, znamo da su to samo niske klevate trećerazrednih duhova :)))
Post a Comment