Vijetnam je spreman da uđe u WTO, kaže novi izveštaj ove organizacije.
Ima nečeg simboličnog i istovremeno paradoksalnog u toj činjenici, što otkriva svu hipokriziju politički korektne istorije XX veka. Toliko kuđeni vijetnamski rat je bio pravedan, ako njegove ciljeve i sam komunsitički režim danas (mora da) ostvaruje. A toliko slavljeni antiratni pokret u Americi bio je - pokret pete kolone komunističkih simpatizera na Zapadu u najgorem slučaju, ili pokret beznadežnih političkih literata i neznalica u najboljem slučaju.
Amerikanci su se borili na strani Južnog Vijetnama za zapadnu demokratiju i kapitalizam u toj zemlji. Vijetkongovci, koji su izvršili agresiju na Južni Vijetnam, za komunizam ruskog ili kineskog tipa. Amerikanci i Južni Vijetnam su poraženi u ratu, ne vojno, nego zahvaljujući političkim pritiscima za povlačenje i nemirima u samoj Americi.
Vijetnam je danas zemlja koja se snažno kapitalistički razvija i sad ulazi u WTO. Ko je onda suštinski pobedio u ratu? Ako su kapitalizam i demokratija budućnost i Vijetnama (komunisti su prihvatili načela Amerikanaca), nisu li se onda američki vojnici borili u Vijetnamu za pravednu stvar i za interese samog vijetnamskog naroda? Nije li onda antiratni pokret u Americi zapravo bio velika greška sa tragičnim posledicama po vijetnamski narod, koji je osuđen da živi u decenijama komunizma?
It's time to rethink.
2 comments:
Radis pod pretpostavkom da ekonomske slobode dovode do politickih sloboda sto ne mora da bude tacno. Drugim recima vijetnam je izabrao kapitalizam ali ne i demokratiju, dok bi drugaciji ishod rata znacio i jedno i drugo. Dakle nije bilo uzalud.
sa druge Strane ne mislim da ljudi koji se zalazu za mir treba da budu okarakterisani kao komunisticki petokolonasi. I adam smit je pre poreza i trgovine naveo mir kao neophodan faktor napredka.
Mislim da se pri oceni rata u Vijetanmu, osim Amerikanaca i Vijetnamaca, u obzir moraju uzeti i ostale zemlje Indokine. Meni je svojevremeno jedan Singapurac (ili kako god se zove gradjanin Singapura) rekao da oni sa najvecim simpatijama i zahvalnoscu gledaju na americko angazovanje u tom ratu, jer da toga nije bilo cela Indokina bi bila komunisticka. Ko zna, mozda bi i u Maleziji na vlast dosli neki Crveni Kmeri ili tako neke ubice.
Post a Comment